نویسنده:سلطان علی نایبی
.«سیّد مرتضی» [علم الهدی] (436.ق) می گوید:« یقین و آگاهی به صحّت نقل قرآن،مثل یقین به شهر ها و حوادث بزرگ وکتاب ها و دیوان های مشهور عرب است،زیرا در این گونه موارد،مردم اهتمام زیادی برای حفظ و اطلاع از آن به خرج می دهند وانگیزه های فراوانی برای نقل و حراست از آن دارند و قرآن در پایه ای از اهمیت است که هیچ چیز دیگر دان نمی رسد،چراکه قرآن معجزه جاوید پیامبر اسلام ص و سرچشمه دریافت همه علوم شرعی و احکام دینی است و دانشمندان مسلمان نهایت دقت و تلاش خود را د رحفظ و پاسداری از آن به کار برده اند،تاجایی که حتی کوچکترین موارد اختلاف آن را – در زمینه صداها،آیه ها،حروف،و نحوه قرائت – مشخص کرده اند.در چنین شرایطی و با این توجه صادقانه و محافظت شدید،چگونه ممکن است قرآن کریم مورد دستبرد و تغییر قرار گرفته یا از آن کم شده باشد؟! »(طبرسی،1373،ص83-84).«سیدمرتضی »، در موردعدم تحریف قرآن ،تفاوتی بین جزء و کل قرآن نمی بیند:« در این موضوع،فرقی بین کل قرآن و بخش ها و اجزای آن نیست .مثل دیگر کتاب های معروف برای کسانی که به آن توجه دارند و به آن اهمیت می دهند که از اصل کتاب و تمام بخش ها و فصل های آن اطلاع دقیق دارند؛به طوری که اگر تحریف گری یک بخش برآن بیفزاید همگان می فهمند که آن بخش،به کتاب افزودهشده و جزء متن کتاب نیست»(همان،ص84).
طبرسی،فضل بن حسن،مجمع البیان فی تفسیر القرآن،انتشارات ناصرخسرو،تهران،1373ق،
درباره این سایت